Zbiórka publiczna na leczenie może mieć bardzo wysoką cenę.
Również dla dziecka.
Toczy się walka o życie. Lekarze rozkładają ręce.
Gdy potrzeba bezpieczeństwa zostanie zaspokojona, życie uratowane pojawią się inne potrzeby. Przynależności, uznania, akceptacji.
Dziecko od nowa nawiązuje kontakty z rówieśnikami. Prawdopodobnie korzysta z Internetu. Co widzi? Co widzą jego rówieśnicy?
Czy nie dostaje od życia kolejnego ciosu?
Wiem z doświadczenia, że rodzic jest w stanie zrobić wszystko dla ratowania życia dziecka. Wiem też, jak wygląda życie po zbiórkach. Wdzięczna jestem bardzo, że w tych trudnych chwilach zajęła się nami fundacja Gajusz, która wiedząc, że problem z kręgosłupem trzeba pokazać, zrobiła to w subtelny sposób. Nawiązując do ówczesnych marzeń Jagienki. Fundacja, która nie wymagała sztucznych dramatów a jedynie radziła, by podczas wywiadów być zwyczajnie blisko siebie, swoich matczynych uczuć.
Mimo tego, nie ustrzegłam się przed błędami. Są zdjęcia, które nigdy nie powinny się ukazać. Pooperacyjne, wymagane przez lekarza?
Jagienka widząc je płacze. Wstydzi się do dziś.
Podczas zbiórek Internetowych są rzeczy, na które rodzic powinien zwrócić uwagę:
Nigdy nie zgadzać się na roznegliżowane zdjęcia dziecka
Prosić o autoryzacja każdego tekstu który ma się ukazać (przeczytać na spokojnie już bez emocji, które towarzyszyły rozmowie) Zwrócić uwagę na tytuł (tu niestety często nie mamy na to wpływu, nadawany jest w centrali ale? zawsze warto spróbować)
Rozmawiać z dzieckiem o treściach zamieszczanych w Internecie.
Kluczem jest rozmowa. Nie trzeba zgadzać się na wszystko. I nadal pozostawać serdecznym/ą.
Mieć uważność na siebie i na dziecko.
Zdrowie psychiczne Ciebie, Twojego dziecka jest równie ważne jak zdrowie fizyczne. Przez całe życie.
fot. Agnieszka Bohdanowicz
Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.
Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.
Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.
A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.
Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.
Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.
?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg
Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami
Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?
To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.
Dziś wiem, że warto też dla Siebie.
Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.
Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.
Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.
Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.
Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.
Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.
A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.
Bo miłość jest we mnie.
To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.
Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.
Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.
Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.
A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/ Czy to nie pięknie?
Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,
pokocham też niedoskonały świat.
Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?
P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka
I tak będzie skazane na innych.
Jeśli dorosłość będzie mu dana...
Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.
I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.
Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…
KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.
Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .
Cieszyć się sukcesami.
Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.
Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.
Nie tylko brać ale też dawać.
Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.
Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.
Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.
W szczerości, bliskości.
Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.
Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.
A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.
Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?
Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.
Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.
Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.
A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.
Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.
I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.
Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.
Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.
By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.
I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.
Bądź z nami
Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.
