Dzieci są jak statki. Muszą wyjść w morze i doświadczyć własnych burz (…)
Żeby było lekko, łatwo i przyjemnie.
Bo przecież moje dziecko zasługuje na to, co najlepsze. Jest z natury dobre, samo nikogo by nie skrzywdziło. Potrzebuje lubiących i akceptujących go rówieśników. Tak wiele w życiu już przeszło.
Niech chociaż na spotkaniach z rówieśnikami zawsze będzie super.
Dlaczego więc zdarza się, że złości się lub płacze? Albo przeżywa smutek?
Bo łzy i niezadowolenie są czymś naturalnym.
Podobnie jak pierwsze zauroczenia i rozczarowania miłosne.
Człowiek musi je przeżyć w kontekście innych osób.
Wszystko ma sens. Gdy człowiek uczy się życia i rozwija.
I gdy wie, że ma obok kogoś, kto kocha. Mądrze kocha.
?Dzieci są jak statki. Muszą wyjść w morze i doświadczyć własnych burz. Ale niech nie zapominają, że rodzice są jak porty, do których zawsze mogą wrócić, aby naładować baterie i znów wyruszyć przed siebie.?
Dziecko z niepełnosprawnością również.
Pomimo ograniczeń, barier utrudniających kontakty rówieśnicze.
Przystosowanie do życia w grupie może trwać dłużej.
Nie można oczekiwać, że rozwój społeczny dziecka z niepełnosprawnością będzie doskonale zharmonizowany z wiekiem.
Warto to zaakceptować i stwarzać jak najwięcej warunków do uspołeczniania.
Do samodzielnego wypływania w morze…
To normalne, że wiele osób, w tym równolatków, nie zrozumie niektórych dylematów i problemów. Bo do tego potrzeba silnej empatii. Nie każdy ją ma, nie każdy potrafi ją z siebie wykrzesać akurat w danej chwili.
Dlatego.. uczę Jagienkę, by mieć jak najmniej oczekiwań od ludzi.
Nie szukać akceptacji i poczucia wartości u innych. A z własnego działania, rozwoju, postawy.
Nie stronić od kontaktów, w których można doznać niepowodzeń.
Być blisko siebie.
Kochanie.. Nie przesadzasz, nie wymyślasz. Ważne jest to, co czujesz w sercu. Bądź sobą, blisko swojego serca. Działaj tak, by umieć spojrzeć sobie w oczy. To co czują inni jest równie ważne. Wiem, że jesteś dobry/a. Z Twojej postawy wynika Twoja moc i siła. Wszystko minie, trudne sytuacje też.
Im bardziej kochamy siebie i innych, tym więcej miłości wnosimy do świata, wśród swoich przyjaciół. Nie oceniamy, nie odrzucamy, jesteśmy bardziej otwarci.
I dobrze być sobą, nawet gdy normy społeczne nie są przestrzegane.
Jak nauczyć dziecko bycia blisko siebie? OD SIEBIE.
Zwłaszcza gdy z powodu niepełnosprawności spędzamy wspólnie tak wiele czasu.
Będąc przykładem asertywności, dobrego traktowania, słuchania własnego głosu i intuicji. Można się tego nauczyć.
I jak najwięcej rozmawiać.
A potem ? ograniczyć swoją obecność przy dziecku do niezbędnego minimum.
W życiu nie zawsze bezproblemowym i uśmiechniętym.
Pamiętając, ze obecność rodzica, nawet tego lubiącego młodzież i dobrze się z nią bawiącego, często deprymuje i wstrzymuje rozwój społeczny naszego dziecka.
Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.
Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.
Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.
A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.
Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.
Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.
?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg
Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami
Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?
To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.
Dziś wiem, że warto też dla Siebie.
Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.
Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.
Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.
Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.
Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.
Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.
A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.
Bo miłość jest we mnie.
To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.
Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.
Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.
Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.
A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/ Czy to nie pięknie?
Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,
pokocham też niedoskonały świat.
Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?
P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka
I tak będzie skazane na innych.
Jeśli dorosłość będzie mu dana...
Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.
I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.
Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…
KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.
Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .
Cieszyć się sukcesami.
Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.
Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.
Nie tylko brać ale też dawać.
Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.
Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.
Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.
W szczerości, bliskości.
Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.
Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.
A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.
Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?
Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.
Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.
Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.
A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.
Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.
I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.
Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.
Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.
By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.
I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.
Bądź z nami
Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.
