Zaznacz stronę
Życie ma kształt sinusoidy. Rozkwita w nim to, czemu poświęcamy uwagę.

Życie ma kształt sinusoidy. Rozkwita w nim to, czemu poświęcamy uwagę.

Czasem okoliczności pozwalają jedynie (aż!) BYĆ.

Życie to sinusoida.

Bywa, że rokowania mają podobny kształt.
U doświadczonych lekarzy, którzy robią wszystko, by pomóc.

Gdy po tułaczce w Polsce, ledwo oswoiłam się z dziecięcym hospicjum a z ust francuskich ortopedów pada: ?Pani dziecko nie jest skazane na śmierć, mamy już plan leczenia?
Operacje, które dawały nadzieję i kolejne, które ją odbierały.
Profesor w berlińskim Charite, która z refleksją i smutkiem dodaje
?przykro mi bardzo.. to taka ładna i mądra dziewczynka..?

 

SĄ SŁOWA, KTÓRE POZOSTAJĄ W PAMIĘCI NA ZAWSZE.
I STRACH PRZED ODZYSKANIEM NADZIEI, BY PO KOLEJNYCH BADANIACH, KTOŚ ZNÓW JEJ NIE ODEBRAŁ.

 

Jak odnaleźć w sobie siłę, spokój.

Jak sprawić, by nie brakowało uśmiechu? By dziecko miało marzenia na przyszłość?

Prognozy są takie okrutne. Codzienność wymaga tak wielu poświęceń.

 

Bywają okresy które trzeba przeczekać.
Oddziały intensywnej terapii, czas operacji.

Nieprzespane noce i gorsze samopoczucie dziecka.

Czas w którym trzeba łapać każdą chwilę oddechu, spać wtedy, kiedy warunki sprzyjają.

Szukać rozwiązań dla dziecka, kontaktu z lekarzami, którzy pomogą natychmiast.

Gdy okoliczności pozwalają jedynie (aż!) BYĆ.

Ale… to mija.

 

UŚMIECH I ENERGIA BIORĄ SIĘ Z PRACY NAD SOBĄ,
nad własnymi myślami, przekonaniami.

Stała bliskość/rozmowy z dzieckiem to motywacja do działania.

I sposobność, by przekazać swoją równowagę również jemu.

Działanie, doświadczanie tam gdzie są możliwości.
Bez frustracji z powodu rzeczy, które są poza wpływem.
Sprawczość moja i dziecka. Nauka potrzeb i podążanie za nimi.

Wraz z rozwojem dziecka i ? z rozwojem choroby.

Otwartość i uważność na ludzi. Bez zagłuszania własnej intuicji.

Rozróżnianie ludzi, którzy są z nami bo ich serca są dobre.
Skupienie na chwili, której możemy doświadczać. Wdzięczność.
Planowanie, realizacja marzeń i pragnień. Nawet tych najmniejszych.

 

ŻYCIE NIE TRWA DŁUGO.
NA CODZIEŃ… ROZKWITA W NIM TO, CZEMU POŚWIĘCAMY UWAGĘ.

 

A sinusoida.. biegnie sobie dalej, od lat

 

 

Wyjdę z miejsca w którym jest komfortowo i na pozór bezpiecznie.

 

Na pozór bo BEZ ZMIAN, BEZ ROZWOJU PRZYCHODZI STAGNACJA.

Brak nowych możliwości, doświadczeń i celów.

Brak zaufania do siebie.

Bo już nie pamiętam czy coś jeszcze potrafię, co lubię, kim w głębi serca jestem.

 

Każda/y z nas, niezależnie od sytuacji, może wyjść do świata z tym co ma najlepsze, może wzrastać.

 

Odkryć na nowo siebie. Zacząć od tego co lubię, w czym jestem dobra/y.

Lub tylko od tego, czego nie lubię, czego już nie chcę.

Ja sam/a.  Nie rodzina, przyjaciółki. Nie dziecko, żona czy mąż.

Takie przemyślenia to często początek innej perspektywy i zmiany.

 

Zmiana jest częścią życia. Jest nieunikniona.

Od nas zależy jak ją przyjmiemy, jak sobie poradzimy.

Czy wyjdziemy z niej cało. A może stanie się naszym sukcesem.

Czy sami sprowokujemy ją tam, gdzie nic dobrego nas już nie czeka.

 

Gdy doświadczamy nowego -  stajemy się innymi ludźmi.

Uczymy się, rozwijamy. Odkrywamy nowe pasje i zainteresowania.

Stajemy się elastyczni, szybciej adaptujemy do zmian.

Mamy większą odporność na trudności.

Odkrywamy inne perspektywy. Nowe rozwiązania, pomysły.

 

 

I choć życie z dzieckiem wymagającym stałej opieki jest pełne trudów i wyzwań jest szereg sposobów,

by otwierać się na zmiany i możliwości. By nie pozostawać w stagnacji. Na początek poprzez:

- terapię psychologiczną

- udział w kursach online i zdobywanie nowych kwalifikacji

- czytanie książek

- słuchanie podcastów i udział w webinarach

- aktywność w grupach wsparcia dla rodziców, w grupach związanych z zainteresowaniami,

- dzielenie się doświadczeniami, poznawanie innej perspektywy

 

Zmiana jest częścią życia, jest nieunikniona.

Od nas zależy, czy będzie jej towarzyszył nasz wzrost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.

Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.

Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.

A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.

Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.

Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.

 ?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg

 

 

Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami

Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?

To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.

Dziś wiem, że warto też dla Siebie.

Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.

Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.

Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.

Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.

Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.

Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.

A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.

Bo miłość jest we mnie.

 

To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.

Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.

Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.

Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.

A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/  Czy to nie pięknie?

Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,

pokocham też niedoskonały świat.

Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?

 

P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka

 

 

 

Każdy człowiek rodzi się z potrzebą miłości.

Miłości bezwarunkowej.

Niezależnie od swojego wyglądu, cech charakteru, zdrowia.

Od rodzicielskich uczuć i zachowania zależy osobowość dziecka,

to jak w przyszłości będzie postrzegało "zasługiwanie", swoją wartość, Siebie.

 

 „Dzieci potrzebują nieprzerwanego ciągu

POCHWAŁ, CIEPŁA, ZACHĘCANIA,

UPRZEJMOŚCI i CIERPLIWOŚCI” /Tadeusz Niwiński/

Pochwał takich z patrzeniem w oczy , uwagi, spokoju.

By w dorosłym życiu…

Akceptowało Siebie.

Wierzyło, że jest ważne.

Wiedziało, czego od życia chce.

Dostrzegało własne potrzeby.

Realizowało plany, spełniało marzenia bez poczucia winy.

By potrafiło kochać.

Było swoim najlepszym Przyjacielem.

Radziło sobie również w gorszych chwilach.

 

Dziecko, które czuje się niekochane będzie poszukiwało swojego szczęścia na zewnątrz.

Będzie uzależniało swoje poczucie szczęścia od nastrojów innych ludzi starając się zadowolić ich za wszelką cenę.

Będzie godziło się na toksyczne zachowania.

Bez umiejętności panowania nad swoimi myślami, emocjami.

Żyjąc w przekonaniu, że

„Twoja opinia o mnie jest ważniejsza niż moja własna”. Wayne W. Dyer

 

To rodzic zapisuje w umyśle dziecka subiektywne „prawdy”. O świecie, zaufaniu, wartościach. O nim samym.

O tym, że …  gorszy dzień też jest ok. Że gdy nie wszystko idzie dobrze, trzeba sobie wybaczyć.

 

Dziecko ze szczególnymi trudnościami, z niepełnosprawnością, przegląda się w zachowaniu rodzica względem siebie jeszcze dokładniej.

Gdy feedback ze świata zewnętrznego nie jest pozytywny, gdy okazuje się, że problemy zdrowotne odbierają tak znaczną część tego, co dostępne dla rówieśników, gdy samoocena spada - zachowanie rodzica jest pierwszą prawdą do której dziecko wraca.

 

Czas leci.

Warto skoncentrować się na teraz, na byciu obecną/ym.

Na docenianiu podjętych prób i działań dziecka. Na akceptacji tego, jakim jest.

Bo kiedyś to „teraz” będzie miało dla dziecka ogromną wartość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I tak będzie skazane na innych.

Jeśli dorosłość będzie mu dana...

 

Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.

I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.

 

Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…

KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.

Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .

Cieszyć się sukcesami.

Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.

Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.

Nie tylko brać ale też dawać.

 

Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.

Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.

Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.

W szczerości, bliskości.

Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.

 

 

Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.

A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.

Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?

Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.

Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.

Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.

A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.

Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.

I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.

Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.

 

 

Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.

By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.

I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.

 

 

 

 

 

 

Bądź z nami

Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.

Jak zadbać o siebie bez wyrzutów sumienia

Jak zadbać o siebie bez wyrzutów sumienia

Dbanie o siebie to fundament siły, uśmiechu, równowagi.

 

Świadomość, że życie przecieka przez palce.

Poczucie, że znikam. A może już mnie nie ma?

Są za to potrzeby dziecka. Spotęgowane niepełnosprawnością.

Pielęgnacja ? od samego rana. Nocne czuwanie.

Dziecko, któremu choroba nie pozwala o własnych siłach stanąć na nogach.

Bywa, że zwykły spacer zmienia się w rozpacz.

Wokół dzieci szalejące na placu zabaw, ojciec z córką na rowerach, rówieśnik śmigający na rolkach.

I matka.. która też chciałaby wyjść czasem na rower czy samotny spacer, albo spróbować jazdy na nartorolkach..

 

Są dwie drogi.

Można unikać aktywności, a nawet widoku aktywności, które nie są dla mojego dziecka. I tak funkcjonować całymi latami. Bo moje matczyne serce za każdym razem cierpi razem z dzieckiem.

Można też dać dziecku alternatywę.

Nie rezygnować z siebie i nie rezygnować z dziecka.

Pozwolić doświadczać. Przy wsparciu lub tylko na siedząco przymierzyć wrotki w sklepie. Dla magii momentu, w którym Jagienka odkrywa, że na rolkach nie zawsze jest wdzięcznie i błogo choć na to wygląda.

Można pójść do parku trampolin w niszowych godzinach i podskakiwać tak jak dziecko może, potrafi. To też zabawa. Nie mniejsza niż innych dzieci.

Można też.. jeździć na nartach. Specjalnie dostosowanych. Pod okiem mądrego instruktora.

I sprawić, że dziecko odkryje swoją pasję.

Którą uwieńczy słowami: ?Mamo! Ja przecież jestem pierwszą osobą w rodzinie, która jeździ na nartach!?

Może też pójść do Black Worldu, doświadczyć życia osób niewidzących.

By zmienić perspektywę dziecka. Pozwolić docenić. Odkryć, że to, co mamy, nie jest takie oczywiste i dostępne dla wszystkich.

Można, można.. gdy otworzymy się na otaczający świat, gry potrafimy wysłuchać. Gdy patrzymy w kierunku tego, co jest możliwe.

Wtedy okazuje się, że dziecko ma swoje pasje i zainteresowania, że ma talent do dubbingu, że świetnie radzi sobie z maszyną do szycia. Że tworzy piękne figurki z gliny?

Że mamy też wspólne zainteresowania.

 

Czasem MOC do zmiany przychodzi w najmniej oczekiwanych momentach.

Jak wtedy, gdy podnosząc Jagienkę osunęłam się na ziemię.

Ból kręgosłupa nie pozwalał się podnieść.

Nie ma mnie.. nawet dla dziecka.

Niemoc. I mały kopniaczek: Hej! Moje zdrowie jest ważne.

Moje.. życie jest ważne. Fajne życie.

Co zrobić, by było fajne?

Znaleźć czas na własne myśli, ułożenie dobrego planu na najbliższe dni. Wpisać do kalendarza.. również siebie. Być sama ze sobą choć krótką chwilę.

Odnaleźć choć małą wdzięczność każdego dnia

?Mogę być bardzo wściekły na to, czego nie mam, albo bardzo wdzięczny za to, co mam.?

? Nick Vujicic

 

To może być początek.

By wykształcić również w dziecku pozytywny sposób myślenia, ciekawość świata, zachęcić do poszukiwania wyzwań, rozwiązań.

By dziecko zobaczyło że świat i ludzi można kochać.

By przypomnieć sobie ile szczęścia może dać sprawczość.

Mimo ograniczeń. Z akceptacją.

Również tych trudnych chwil.

 

Dbanie o siebie to fundament siły, uśmiechu, równowagi.

Pomyśl o sobie. Bez wyrzutów sumienia.

 

 

 

 

 

 

 

Wyjdę z miejsca w którym jest komfortowo i na pozór bezpiecznie.

 

Na pozór bo BEZ ZMIAN, BEZ ROZWOJU PRZYCHODZI STAGNACJA.

Brak nowych możliwości, doświadczeń i celów.

Brak zaufania do siebie.

Bo już nie pamiętam czy coś jeszcze potrafię, co lubię, kim w głębi serca jestem.

 

Każda/y z nas, niezależnie od sytuacji, może wyjść do świata z tym co ma najlepsze, może wzrastać.

 

Odkryć na nowo siebie. Zacząć od tego co lubię, w czym jestem dobra/y.

Lub tylko od tego, czego nie lubię, czego już nie chcę.

Ja sam/a.  Nie rodzina, przyjaciółki. Nie dziecko, żona czy mąż.

Takie przemyślenia to często początek innej perspektywy i zmiany.

 

Zmiana jest częścią życia. Jest nieunikniona.

Od nas zależy jak ją przyjmiemy, jak sobie poradzimy.

Czy wyjdziemy z niej cało. A może stanie się naszym sukcesem.

Czy sami sprowokujemy ją tam, gdzie nic dobrego nas już nie czeka.

 

Gdy doświadczamy nowego -  stajemy się innymi ludźmi.

Uczymy się, rozwijamy. Odkrywamy nowe pasje i zainteresowania.

Stajemy się elastyczni, szybciej adaptujemy do zmian.

Mamy większą odporność na trudności.

Odkrywamy inne perspektywy. Nowe rozwiązania, pomysły.

 

 

I choć życie z dzieckiem wymagającym stałej opieki jest pełne trudów i wyzwań jest szereg sposobów,

by otwierać się na zmiany i możliwości. By nie pozostawać w stagnacji. Na początek poprzez:

- terapię psychologiczną

- udział w kursach online i zdobywanie nowych kwalifikacji

- czytanie książek

- słuchanie podcastów i udział w webinarach

- aktywność w grupach wsparcia dla rodziców, w grupach związanych z zainteresowaniami,

- dzielenie się doświadczeniami, poznawanie innej perspektywy

 

Zmiana jest częścią życia, jest nieunikniona.

Od nas zależy, czy będzie jej towarzyszył nasz wzrost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.

Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.

Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.

A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.

Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.

Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.

 ?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg

 

 

Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami

Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?

To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.

Dziś wiem, że warto też dla Siebie.

Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.

Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.

Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.

Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.

Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.

Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.

A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.

Bo miłość jest we mnie.

 

To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.

Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.

Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.

Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.

A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/  Czy to nie pięknie?

Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,

pokocham też niedoskonały świat.

Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?

 

P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka

 

 

 

Każdy człowiek rodzi się z potrzebą miłości.

Miłości bezwarunkowej.

Niezależnie od swojego wyglądu, cech charakteru, zdrowia.

Od rodzicielskich uczuć i zachowania zależy osobowość dziecka,

to jak w przyszłości będzie postrzegało "zasługiwanie", swoją wartość, Siebie.

 

 „Dzieci potrzebują nieprzerwanego ciągu

POCHWAŁ, CIEPŁA, ZACHĘCANIA,

UPRZEJMOŚCI i CIERPLIWOŚCI” /Tadeusz Niwiński/

Pochwał takich z patrzeniem w oczy , uwagi, spokoju.

By w dorosłym życiu…

Akceptowało Siebie.

Wierzyło, że jest ważne.

Wiedziało, czego od życia chce.

Dostrzegało własne potrzeby.

Realizowało plany, spełniało marzenia bez poczucia winy.

By potrafiło kochać.

Było swoim najlepszym Przyjacielem.

Radziło sobie również w gorszych chwilach.

 

Dziecko, które czuje się niekochane będzie poszukiwało swojego szczęścia na zewnątrz.

Będzie uzależniało swoje poczucie szczęścia od nastrojów innych ludzi starając się zadowolić ich za wszelką cenę.

Będzie godziło się na toksyczne zachowania.

Bez umiejętności panowania nad swoimi myślami, emocjami.

Żyjąc w przekonaniu, że

„Twoja opinia o mnie jest ważniejsza niż moja własna”. Wayne W. Dyer

 

To rodzic zapisuje w umyśle dziecka subiektywne „prawdy”. O świecie, zaufaniu, wartościach. O nim samym.

O tym, że …  gorszy dzień też jest ok. Że gdy nie wszystko idzie dobrze, trzeba sobie wybaczyć.

 

Dziecko ze szczególnymi trudnościami, z niepełnosprawnością, przegląda się w zachowaniu rodzica względem siebie jeszcze dokładniej.

Gdy feedback ze świata zewnętrznego nie jest pozytywny, gdy okazuje się, że problemy zdrowotne odbierają tak znaczną część tego, co dostępne dla rówieśników, gdy samoocena spada - zachowanie rodzica jest pierwszą prawdą do której dziecko wraca.

 

Czas leci.

Warto skoncentrować się na teraz, na byciu obecną/ym.

Na docenianiu podjętych prób i działań dziecka. Na akceptacji tego, jakim jest.

Bo kiedyś to „teraz” będzie miało dla dziecka ogromną wartość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I tak będzie skazane na innych.

Jeśli dorosłość będzie mu dana...

 

Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.

I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.

 

Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…

KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.

Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .

Cieszyć się sukcesami.

Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.

Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.

Nie tylko brać ale też dawać.

 

Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.

Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.

Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.

W szczerości, bliskości.

Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.

 

 

Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.

A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.

Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?

Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.

Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.

Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.

A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.

Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.

I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.

Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.

 

 

Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.

By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.

I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.

 

 

 

 

 

 

Bądź z nami

Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.

Czy widok tęczy na niebie, potrafi Cię zachwycić?

Czy widok tęczy na niebie, potrafi Cię zachwycić?

 

Życie ludzkie znaczy więcej niż deszczowe chmury 

czy oszałamiająco piękna pogoda.

 

A jeśli wyobrazisz sobie.. beztroski czas

Jesienne Bieszczady. Odpoczynek na górskim szlaku.

Wokół łąki z pięknymi widokami.

Niebo burzowe.

Wiatr ? delikatny ale przenikający, niepokojący.

Absolutnie niezwykły.

I to poczucie niepewności..

Przekonania, że COŚ zmienia się.  Z pewnością na zawsze. Tylko co..??

Wtedy pojawia się ona.. tęcza.

Malownicza, zachwycająca w tym górskim krajobrazie.

Symbol pokoju, harmonii i nadziei..

 

To, że nadchodzi wielka zmiana, stało się jasne tuż po powrocie.

7 miesięcy później urodziła się Jagienka.

Wyczekana i kochana.

I cierpiąca..  od pierwszych dni życia.

Z okołoporodowym złamaniem.

 

Ciągła niepewność. Co dalej będzie i czy w ogóle będzie?

I w tym niepewnym życiu jakieś piękno.

Zachwyt nad cudem istnienia.

 

Dziecko z niepełnosprawnością zmienia wiele.

To nowe, inne życie.

Strach o przyszłość, trudne chwile na które nie sposób się przygotować.  

Nadmiar spraw, stresu, zmęczenia.

Bywa ciężko, nawet bardzo. Jak podczas górskiej wędrówki.

Ale… nic nie trwa wiecznie.

Są okresy, w których jest stabilnie, w których można odpocząć.

Zainteresować się sprawami, na które brakowało czasu, które lubiliśmy.

Rozejrzeć się i zobaczyć, że wokół nadal jest pięknie.

 

Co dalej? Co będzie?

Nie na wszystko mamy wpływ.

A to, na co mamy wymaga pracy. Również nad sobą.

Bo tylko spokojny, kochający rodzic może zapewnić spokojny rozwój dziecka.

I wtedy przyjdą:

Satysfakcja,

Świadomość że.. percepcja dziecka jest inna niż nasza.

I problemy ze zdrowiem, które przytłaczają, wprost przerażają,

dziecko może widzieć w inny sposób:

?Mamo! nie przesadzajmy, przecież ja TYLKO nie chodzę!? (Jagienka)

Otwartość, która pozwala spotkać niezwykłych ludzi, rozpoznać Prawdziwych Przyjaciół.

Małe promyki słońca.

A gdy ich światło napotyka na swojej drodze kroplę wody i przez nią przechodzi..

można ujrzeć blask wielu kolorów.

Czasem niespodziewanie, czasem tylko na chwilę. 

 

Nie jest to bajka.

To osobista historia, moja malutka prawda, nadzieja.

Że życie ludzkie znaczy więcej niż deszczowe chmury nad głową czy oszałamiająco piękna pogoda.

 

Tęcza pojawiła się, gdy Jagienka miała… około 15 mm.

Nie wiedziałam dlaczego. Jedynie mocno czułam.

Niepokój i piękno.

Przekonanie, jak wielka zmiana nadchodzi.

 

Sygnalizuje, że mimo trudów w życiu każdego/ej z nas, pojawiają się też wspaniałe momenty.

Że ŻYCIE JEST JEDNO, że TRWA, PRZEMIJA.

I że prowadzi nas najlepszą z dróg

by odkryć Sens Istnienia.

 

 

* za zdjęcie Jagienki dziękuję pewnemu Cichemu Przyjacielow

 

 

 

Wyjdę z miejsca w którym jest komfortowo i na pozór bezpiecznie.

 

Na pozór bo BEZ ZMIAN, BEZ ROZWOJU PRZYCHODZI STAGNACJA.

Brak nowych możliwości, doświadczeń i celów.

Brak zaufania do siebie.

Bo już nie pamiętam czy coś jeszcze potrafię, co lubię, kim w głębi serca jestem.

 

Każda/y z nas, niezależnie od sytuacji, może wyjść do świata z tym co ma najlepsze, może wzrastać.

 

Odkryć na nowo siebie. Zacząć od tego co lubię, w czym jestem dobra/y.

Lub tylko od tego, czego nie lubię, czego już nie chcę.

Ja sam/a.  Nie rodzina, przyjaciółki. Nie dziecko, żona czy mąż.

Takie przemyślenia to często początek innej perspektywy i zmiany.

 

Zmiana jest częścią życia. Jest nieunikniona.

Od nas zależy jak ją przyjmiemy, jak sobie poradzimy.

Czy wyjdziemy z niej cało. A może stanie się naszym sukcesem.

Czy sami sprowokujemy ją tam, gdzie nic dobrego nas już nie czeka.

 

Gdy doświadczamy nowego -  stajemy się innymi ludźmi.

Uczymy się, rozwijamy. Odkrywamy nowe pasje i zainteresowania.

Stajemy się elastyczni, szybciej adaptujemy do zmian.

Mamy większą odporność na trudności.

Odkrywamy inne perspektywy. Nowe rozwiązania, pomysły.

 

 

I choć życie z dzieckiem wymagającym stałej opieki jest pełne trudów i wyzwań jest szereg sposobów,

by otwierać się na zmiany i możliwości. By nie pozostawać w stagnacji. Na początek poprzez:

- terapię psychologiczną

- udział w kursach online i zdobywanie nowych kwalifikacji

- czytanie książek

- słuchanie podcastów i udział w webinarach

- aktywność w grupach wsparcia dla rodziców, w grupach związanych z zainteresowaniami,

- dzielenie się doświadczeniami, poznawanie innej perspektywy

 

Zmiana jest częścią życia, jest nieunikniona.

Od nas zależy, czy będzie jej towarzyszył nasz wzrost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.

Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.

Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.

A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.

Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.

Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.

 ?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg

 

 

Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami

Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?

To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.

Dziś wiem, że warto też dla Siebie.

Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.

Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.

Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.

Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.

Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.

Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.

A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.

Bo miłość jest we mnie.

 

To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.

Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.

Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.

Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.

A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/  Czy to nie pięknie?

Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,

pokocham też niedoskonały świat.

Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?

 

P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka

 

 

 

Każdy człowiek rodzi się z potrzebą miłości.

Miłości bezwarunkowej.

Niezależnie od swojego wyglądu, cech charakteru, zdrowia.

Od rodzicielskich uczuć i zachowania zależy osobowość dziecka,

to jak w przyszłości będzie postrzegało "zasługiwanie", swoją wartość, Siebie.

 

 „Dzieci potrzebują nieprzerwanego ciągu

POCHWAŁ, CIEPŁA, ZACHĘCANIA,

UPRZEJMOŚCI i CIERPLIWOŚCI” /Tadeusz Niwiński/

Pochwał takich z patrzeniem w oczy , uwagi, spokoju.

By w dorosłym życiu…

Akceptowało Siebie.

Wierzyło, że jest ważne.

Wiedziało, czego od życia chce.

Dostrzegało własne potrzeby.

Realizowało plany, spełniało marzenia bez poczucia winy.

By potrafiło kochać.

Było swoim najlepszym Przyjacielem.

Radziło sobie również w gorszych chwilach.

 

Dziecko, które czuje się niekochane będzie poszukiwało swojego szczęścia na zewnątrz.

Będzie uzależniało swoje poczucie szczęścia od nastrojów innych ludzi starając się zadowolić ich za wszelką cenę.

Będzie godziło się na toksyczne zachowania.

Bez umiejętności panowania nad swoimi myślami, emocjami.

Żyjąc w przekonaniu, że

„Twoja opinia o mnie jest ważniejsza niż moja własna”. Wayne W. Dyer

 

To rodzic zapisuje w umyśle dziecka subiektywne „prawdy”. O świecie, zaufaniu, wartościach. O nim samym.

O tym, że …  gorszy dzień też jest ok. Że gdy nie wszystko idzie dobrze, trzeba sobie wybaczyć.

 

Dziecko ze szczególnymi trudnościami, z niepełnosprawnością, przegląda się w zachowaniu rodzica względem siebie jeszcze dokładniej.

Gdy feedback ze świata zewnętrznego nie jest pozytywny, gdy okazuje się, że problemy zdrowotne odbierają tak znaczną część tego, co dostępne dla rówieśników, gdy samoocena spada - zachowanie rodzica jest pierwszą prawdą do której dziecko wraca.

 

Czas leci.

Warto skoncentrować się na teraz, na byciu obecną/ym.

Na docenianiu podjętych prób i działań dziecka. Na akceptacji tego, jakim jest.

Bo kiedyś to „teraz” będzie miało dla dziecka ogromną wartość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I tak będzie skazane na innych.

Jeśli dorosłość będzie mu dana...

 

Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.

I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.

 

Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…

KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.

Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .

Cieszyć się sukcesami.

Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.

Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.

Nie tylko brać ale też dawać.

 

Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.

Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.

Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.

W szczerości, bliskości.

Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.

 

 

Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.

A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.

Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?

Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.

Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.

Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.

A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.

Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.

I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.

Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.

 

 

Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.

By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.

I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.

 

 

 

 

 

 

Bądź z nami

Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.

Nie popaść w beznadzieję

Nie popaść w beznadzieję

Można dawać z siebie wszystko, ponad siły własne, dziecka …

 

 

Jagienka była malutka.

Wszystko kręciło się wokół szpitali, przeprowadzek – z oddziału na oddział.

Krótkie chwile spędzane w domu to strach, zmęczenie/wycieńczenie i płacz.

Marazm.. poczucie, że już nic dobrego nas już nie spotka.

Że pęd za niedoścignionym uzdrowieniem będzie trwał całe życie.

KIEDY Jagienka stanie na nóżki? Kiedy nauczy się podnosić główkę? Kiedy.. kiedy..

I przekonanie, że mimo wszystko muszę trwać w tym pędzie.

Bo jestem matką, bo pragnę zdrowia swojej córeczki. A jeszcze bardziej uzdrowienia.

 

Można dawać z siebie wszystko, ponad siły własne, dziecka …

i wpadać coraz bardziej w odmęt bezsensu.

 

Każdego dnia warto zatrzymać się pomiędzy tym, co było, a tym, co będzie.

By nie przegapić tego, co najpiękniejsze.

Utulić. Dostrzec że płaczące oczka dziecka są także oczami pełnymi ciekawości. Wyjść na spacer.

Bo dzieciństwo mojego dziecka jest bezcenne. Podobnie wiek dojrzały rodziców i życie ludzi wokół.

Że choć problemy są wielkie, to wiara w możliwości tez może być całkiem spora.

Wiara moja, wiara dorastającego dziecka.

A gdy brakuje nadziei, pracować nad nią, nad maleńkimi rzeczami, które pokażą,

że mogę, potrafię, że jest jeszcze coś, co ode mnie zależy.

Czy jest w tym dniu choć jedna rzecz, która sprawi, że nadam mu sens?

 

Niezależnie od tego, jakie życie wiedziemy, najważniejsze jest to,

czy odnaleźliśmy w nim szczęśliwe chwile.

Czy dostrzegaliśmy piękno czy jedynie dumaliśmy, KIEDY przyjdzie piękny czas.

Czy? moje/Twoje życie dało szczęście innym?

 

 

Wyobrażenia o przyszłości.. są tylko wyobrażeniami.

I choć przy maleńkiej Jagience było ich tak wiele, to zarówno najpiękniejsze jak i najtrudniejsze życiowe doświadczenia zaskoczyły i były ciągle przede nami. A może nadal są?

 

Co jeszcze mogę, by nie popaść w beznadzieję?

Nie brać dosłownie każdej przelotnej rozmowy, tej na szpitalnym korytarzu również. Ludzie, nawet gdy życzą jak najlepiej, nawet gdy kochają, też czasem się mylą, przeżywają swoje lęki. Tych wiecznie pesymistycznych, cynicznych omijać.

Ustalić własne priorytety. Moja Jagienka. Jej zdrowie, aktywność fizyczna. Integracja, rozwijanie pasji. Bo zdrowie psychiczne jest równie ważne. Nasza codzienność w których nie brakuje rozmów.  

I dzięki którym ona wie, że dałabym się za nią pokroić.

Priorytetem stań się również TY!

Tak, wiem jak bywa to trudne.

Gdy wyjście na terapię czy dłuższą kąpiel powoduje wyrzuty sumienia.

Swoje przekonania też można zmienić.

Zasługujemy na taki sam szacunek i miłość, jak każdy człowiek.

 

?Życie każdego z nas to książka, którą piszemy swoją codziennością. Co znajdzie się w Twojej??

Agnieszka Maciąg  

Co zrobię by w życiu swym być, uśmiechnąć się właśnie dziś?

 

 

 

 

Wyjdę z miejsca w którym jest komfortowo i na pozór bezpiecznie.

 

Na pozór bo BEZ ZMIAN, BEZ ROZWOJU PRZYCHODZI STAGNACJA.

Brak nowych możliwości, doświadczeń i celów.

Brak zaufania do siebie.

Bo już nie pamiętam czy coś jeszcze potrafię, co lubię, kim w głębi serca jestem.

 

Każda/y z nas, niezależnie od sytuacji, może wyjść do świata z tym co ma najlepsze, może wzrastać.

 

Odkryć na nowo siebie. Zacząć od tego co lubię, w czym jestem dobra/y.

Lub tylko od tego, czego nie lubię, czego już nie chcę.

Ja sam/a.  Nie rodzina, przyjaciółki. Nie dziecko, żona czy mąż.

Takie przemyślenia to często początek innej perspektywy i zmiany.

 

Zmiana jest częścią życia. Jest nieunikniona.

Od nas zależy jak ją przyjmiemy, jak sobie poradzimy.

Czy wyjdziemy z niej cało. A może stanie się naszym sukcesem.

Czy sami sprowokujemy ją tam, gdzie nic dobrego nas już nie czeka.

 

Gdy doświadczamy nowego -  stajemy się innymi ludźmi.

Uczymy się, rozwijamy. Odkrywamy nowe pasje i zainteresowania.

Stajemy się elastyczni, szybciej adaptujemy do zmian.

Mamy większą odporność na trudności.

Odkrywamy inne perspektywy. Nowe rozwiązania, pomysły.

 

 

I choć życie z dzieckiem wymagającym stałej opieki jest pełne trudów i wyzwań jest szereg sposobów,

by otwierać się na zmiany i możliwości. By nie pozostawać w stagnacji. Na początek poprzez:

- terapię psychologiczną

- udział w kursach online i zdobywanie nowych kwalifikacji

- czytanie książek

- słuchanie podcastów i udział w webinarach

- aktywność w grupach wsparcia dla rodziców, w grupach związanych z zainteresowaniami,

- dzielenie się doświadczeniami, poznawanie innej perspektywy

 

Zmiana jest częścią życia, jest nieunikniona.

Od nas zależy, czy będzie jej towarzyszył nasz wzrost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.

Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.

Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.

A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.

Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.

Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.

 ?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg

 

 

Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami

Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?

To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.

Dziś wiem, że warto też dla Siebie.

Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.

Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.

Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.

Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.

Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.

Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.

A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.

Bo miłość jest we mnie.

 

To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.

Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.

Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.

Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.

A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/  Czy to nie pięknie?

Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,

pokocham też niedoskonały świat.

Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?

 

P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka

 

 

 

Każdy człowiek rodzi się z potrzebą miłości.

Miłości bezwarunkowej.

Niezależnie od swojego wyglądu, cech charakteru, zdrowia.

Od rodzicielskich uczuć i zachowania zależy osobowość dziecka,

to jak w przyszłości będzie postrzegało "zasługiwanie", swoją wartość, Siebie.

 

 „Dzieci potrzebują nieprzerwanego ciągu

POCHWAŁ, CIEPŁA, ZACHĘCANIA,

UPRZEJMOŚCI i CIERPLIWOŚCI” /Tadeusz Niwiński/

Pochwał takich z patrzeniem w oczy , uwagi, spokoju.

By w dorosłym życiu…

Akceptowało Siebie.

Wierzyło, że jest ważne.

Wiedziało, czego od życia chce.

Dostrzegało własne potrzeby.

Realizowało plany, spełniało marzenia bez poczucia winy.

By potrafiło kochać.

Było swoim najlepszym Przyjacielem.

Radziło sobie również w gorszych chwilach.

 

Dziecko, które czuje się niekochane będzie poszukiwało swojego szczęścia na zewnątrz.

Będzie uzależniało swoje poczucie szczęścia od nastrojów innych ludzi starając się zadowolić ich za wszelką cenę.

Będzie godziło się na toksyczne zachowania.

Bez umiejętności panowania nad swoimi myślami, emocjami.

Żyjąc w przekonaniu, że

„Twoja opinia o mnie jest ważniejsza niż moja własna”. Wayne W. Dyer

 

To rodzic zapisuje w umyśle dziecka subiektywne „prawdy”. O świecie, zaufaniu, wartościach. O nim samym.

O tym, że …  gorszy dzień też jest ok. Że gdy nie wszystko idzie dobrze, trzeba sobie wybaczyć.

 

Dziecko ze szczególnymi trudnościami, z niepełnosprawnością, przegląda się w zachowaniu rodzica względem siebie jeszcze dokładniej.

Gdy feedback ze świata zewnętrznego nie jest pozytywny, gdy okazuje się, że problemy zdrowotne odbierają tak znaczną część tego, co dostępne dla rówieśników, gdy samoocena spada - zachowanie rodzica jest pierwszą prawdą do której dziecko wraca.

 

Czas leci.

Warto skoncentrować się na teraz, na byciu obecną/ym.

Na docenianiu podjętych prób i działań dziecka. Na akceptacji tego, jakim jest.

Bo kiedyś to „teraz” będzie miało dla dziecka ogromną wartość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I tak będzie skazane na innych.

Jeśli dorosłość będzie mu dana...

 

Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.

I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.

 

Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…

KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.

Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .

Cieszyć się sukcesami.

Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.

Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.

Nie tylko brać ale też dawać.

 

Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.

Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.

Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.

W szczerości, bliskości.

Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.

 

 

Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.

A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.

Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?

Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.

Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.

Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.

A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.

Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.

I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.

Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.

 

 

Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.

By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.

I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.

 

 

 

 

 

 

Bądź z nami

Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.

można dawać wszystko ponad siły mama jagienki

Diagnoza i co dalej…

Diagnoza i co dalej…

Diagnoza. Lub gdy jej brak.

Nikt Ci nie powie w 100 %,

jak będzie wyglądać życie Twoje i dziecka.

 

Czy też chciałbyś/abyś wiedzieć, że w życiu Twoim, Twoich najbliższych będzie wszystko ok?
Że przy chęciach i pewnej dozie wysiłku Wasze/Twoje życie będzie fajne i szczęśliwe?
Czasem jest tak, że życie nasze/najbliższych to jedna wielka niewiadoma.
Odkąd Jagienka przyszła na świat, lekarze próbowali odpowiedzieć na pytanie na co moje dziecko choruje, co się wydarzyło, jakie są rokowania.
Badania szeroko konsultowane u polskich i zagranicznych lekarzy, również te komercyjne w najbardziej polecanych instytutach. Badanie indywidualnych kodów genetycznych dziecka, moje, taty Jagienki, ich porównania również nie wykazały żadnych nieprawidłowości.
Morze czasu, pieniędzy i nadziei.
Wstępnych diagnoz było kilkadziesiąt:
Dziecko będzie żyło maksymalnie kilka tygodni (dziś ma prawie 13 lat)
Oprócz łamliwości będzie niesprawne intelektualnie (dziś testy na inteligencję i sprawność intelektualna ? wg badań psychologicznych – powyżej normy)
Gdy ją zoperuję będzie bardziej prosta i zdrowa niż przeciętna nastolatka (tutaj niestety nadzieje były płonne)
Prawdziwy rollercoaster.
Z czasem nauczyłam się, że nie warto przyzwyczajać się do diagnoz.
Dopóki nie będą potwierdzone badaniami.
I że nikt nie odpowie ani w 90% ani nawet w 20%, jak będzie wyglądać życie Twoje czy życie Twojego dziecka.
Brak diagnozy to tułaczka, strach, niepewność.
Stres dla całej rodziny.
Tak bardzo pragniemy wiedzieć, czego się spodziewać, jak będzie wyglądała przyszłość. Otrzymać konkretne wskazówki, jak działać. Zobaczyć, jak na świecie ludzie radzą sobie w podobnej sytuacji.
Czasem jednak trzeba żyć bez niej. 
I najlepsze, co można zrobić to nauczyć się codzienności. Stale się jej uczyć. Wraz z rozwojem dziecka i zmieniającymi się potrzebami.
I gdy na początku wyzwaniem była pielęgnacja dziecka, kolki dziecięce które nie było wiadomo czy są kolkami czy złamaniem kruchych kości… to z biegiem czasu przychodzi pytanie, jak ułatwić dziecku samodzielne przemieszczanie się, w jaki sposób pomóc w rozwijaniu zainteresowań.
Choroba jest towarzyszem. Ale.. nie jest dzieckiem. Nie jest Tobą. To ktoś, kto jest obecny. Czasem już na zawsze.
Towarzyszem też jest pytanie:
CO JESZCZE MOGĘ ZROBIĆ?
Wystarczy wsłuchać się w słowa dziecka, ludzi, którzy dobrze nam życzą.
Przeanalizować inne niż nasze spojrzenie, inną perspektywę.
Pamiętając, że niezależnie od tego, w jakiej sytuacji dziś jestem ja, jesteś Ty
nigdy nie jest tak, że jest tylko ?do niczego? albo tylko wspaniale
Wiele najlepszych lekcji życia dostajemy,
kiedy jesteśmy na dnie.
I w wielu trudnych sytuacjach
można odnaleźć coś dobrego.
Czasem tylko potrzebujemy na to czasu.
?Na życie trzeba patrzeć z dystansem, niczemu się nie dziwiąc, niczego nie potępiając. I cieszyć się każdym drobiazgiem: że zakwitły kwiaty i że ładnie się wygląda w nowej sukience? Anna Dymna
Że widzę, słyszę, czuję.
Że moje dziecko jest blisko, że się uśmiecha albo nawet sprzecza.
Albo że… tak kiedyś było. To też jest wartość.
Że pachnie zieleń, że herbata jest taka, jaką lubię.
Że nadal istnieją rzeczy, na które mam wpływ, obszary w których mogę działać.
Gdy zaczynamy dostrzegać dobro w swoim życiu, zaczynają pojawiać się magiczne momenty.
I to, że nikt nam nie powie co będzie za miesiąc, rok, 20 lat, przestaje mieć kardynalne znaczenie.

 

 

 

Wyjdę z miejsca w którym jest komfortowo i na pozór bezpiecznie.

 

Na pozór bo BEZ ZMIAN, BEZ ROZWOJU PRZYCHODZI STAGNACJA.

Brak nowych możliwości, doświadczeń i celów.

Brak zaufania do siebie.

Bo już nie pamiętam czy coś jeszcze potrafię, co lubię, kim w głębi serca jestem.

 

Każda/y z nas, niezależnie od sytuacji, może wyjść do świata z tym co ma najlepsze, może wzrastać.

 

Odkryć na nowo siebie. Zacząć od tego co lubię, w czym jestem dobra/y.

Lub tylko od tego, czego nie lubię, czego już nie chcę.

Ja sam/a.  Nie rodzina, przyjaciółki. Nie dziecko, żona czy mąż.

Takie przemyślenia to często początek innej perspektywy i zmiany.

 

Zmiana jest częścią życia. Jest nieunikniona.

Od nas zależy jak ją przyjmiemy, jak sobie poradzimy.

Czy wyjdziemy z niej cało. A może stanie się naszym sukcesem.

Czy sami sprowokujemy ją tam, gdzie nic dobrego nas już nie czeka.

 

Gdy doświadczamy nowego -  stajemy się innymi ludźmi.

Uczymy się, rozwijamy. Odkrywamy nowe pasje i zainteresowania.

Stajemy się elastyczni, szybciej adaptujemy do zmian.

Mamy większą odporność na trudności.

Odkrywamy inne perspektywy. Nowe rozwiązania, pomysły.

 

 

I choć życie z dzieckiem wymagającym stałej opieki jest pełne trudów i wyzwań jest szereg sposobów,

by otwierać się na zmiany i możliwości. By nie pozostawać w stagnacji. Na początek poprzez:

- terapię psychologiczną

- udział w kursach online i zdobywanie nowych kwalifikacji

- czytanie książek

- słuchanie podcastów i udział w webinarach

- aktywność w grupach wsparcia dla rodziców, w grupach związanych z zainteresowaniami,

- dzielenie się doświadczeniami, poznawanie innej perspektywy

 

Zmiana jest częścią życia, jest nieunikniona.

Od nas zależy, czy będzie jej towarzyszył nasz wzrost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Można zacząć od wyrozumiałości w stosunku do siebie. Od akceptacji gorszego dnia. Bo gorsze dni są.. ludzkie. Złym nastawieniem, pretensjami i narzekaniem nie odbierać sobie resztek sił.

Wykrzesać choć odrobinę czasu. Może na odpoczynek, może choć na parę minut z kubkiem herbaty.

Dać sobie uwagę, posłuchać myśli. Przyjąć te złe i smutne, bez oceniania.

A może wykrzesać czas na marzenia. By w sercu zrobiło się ciepło.

Dostrzec najprostsze rzeczy, z których mogę się cieszyć.

Wygodne łóżko, słońce, to że oddycham ja, oddycha moje dziecko.

 ?Wdzięczne serce jest magnesem, które przyciąga cuda? A. Maciąg

 

 

Zadbać o Siebie ... Małymi kroczkami

Dla kogo? Dla dziecka? Dla innych?

To, że dla dziecka było pierwszym i jedynym argumentem, który kiedyś mnie przekonał.

Dziś wiem, że warto też dla Siebie.

Że miłość, docenienie mogą płynąć ze mnie.

Gdy staram się działać najlepiej jak potrafię, w zgodzie ze sobą.

Gdy nie chcę już być kimś innym, jestem autentyczna.

Czy jest ktoś obok czy też nikogo nie ma.

Już nie czekam na wdzięczność i oklaski.

Nie analizuję, jak inni na mnie spojrzą. I czy w ogóle spojrzą.

A jak spojrzą i dadzą słowa wsparcia? szczerze się ucieszę. I jeszcze bardziej docenię.

Bo miłość jest we mnie.

 

To, co mam w sobie, w swoim sercu.. będę w stanie dać innym, dać ukochanemu dziecku.

Jeśli sam/a zaopiekuję się sobą, w dłuższej perspektywie będę mógł/a zaopiekować się kimś innym.

Jeśli sam/a zrozumiem siebie, własne potrzeby będę umiał/a prawdziwie rozumieć potrzeby ludzi.

Jeśli znajdę czas, by posłuchać siebie, bez oceniania, będę umiał/a prawdziwie słuchać innych. Będę dobrym rozmówcą.

A ?Prawdziwa rozmowa to miłość bliźniego? /F. Karzełek/  Czy to nie pięknie?

Jeśli będę umiał/a kochać siebie, ze wszystkimi zaletami i wadami, z wyrozumiałością,

pokocham też niedoskonały świat.

Podług ponadczasowych słów: ?Kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO?

 

P.S. Za spontaniczne zdjęcie dziękuję Małgosi Bajur - wspaniałej mamie Oliwierka

 

 

 

Każdy człowiek rodzi się z potrzebą miłości.

Miłości bezwarunkowej.

Niezależnie od swojego wyglądu, cech charakteru, zdrowia.

Od rodzicielskich uczuć i zachowania zależy osobowość dziecka,

to jak w przyszłości będzie postrzegało "zasługiwanie", swoją wartość, Siebie.

 

 „Dzieci potrzebują nieprzerwanego ciągu

POCHWAŁ, CIEPŁA, ZACHĘCANIA,

UPRZEJMOŚCI i CIERPLIWOŚCI” /Tadeusz Niwiński/

Pochwał takich z patrzeniem w oczy , uwagi, spokoju.

By w dorosłym życiu…

Akceptowało Siebie.

Wierzyło, że jest ważne.

Wiedziało, czego od życia chce.

Dostrzegało własne potrzeby.

Realizowało plany, spełniało marzenia bez poczucia winy.

By potrafiło kochać.

Było swoim najlepszym Przyjacielem.

Radziło sobie również w gorszych chwilach.

 

Dziecko, które czuje się niekochane będzie poszukiwało swojego szczęścia na zewnątrz.

Będzie uzależniało swoje poczucie szczęścia od nastrojów innych ludzi starając się zadowolić ich za wszelką cenę.

Będzie godziło się na toksyczne zachowania.

Bez umiejętności panowania nad swoimi myślami, emocjami.

Żyjąc w przekonaniu, że

„Twoja opinia o mnie jest ważniejsza niż moja własna”. Wayne W. Dyer

 

To rodzic zapisuje w umyśle dziecka subiektywne „prawdy”. O świecie, zaufaniu, wartościach. O nim samym.

O tym, że …  gorszy dzień też jest ok. Że gdy nie wszystko idzie dobrze, trzeba sobie wybaczyć.

 

Dziecko ze szczególnymi trudnościami, z niepełnosprawnością, przegląda się w zachowaniu rodzica względem siebie jeszcze dokładniej.

Gdy feedback ze świata zewnętrznego nie jest pozytywny, gdy okazuje się, że problemy zdrowotne odbierają tak znaczną część tego, co dostępne dla rówieśników, gdy samoocena spada - zachowanie rodzica jest pierwszą prawdą do której dziecko wraca.

 

Czas leci.

Warto skoncentrować się na teraz, na byciu obecną/ym.

Na docenianiu podjętych prób i działań dziecka. Na akceptacji tego, jakim jest.

Bo kiedyś to „teraz” będzie miało dla dziecka ogromną wartość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I tak będzie skazane na innych.

Jeśli dorosłość będzie mu dana...

 

Wiem, jak łatwo dopuścić takie myślenie. Zwłaszcza, gdy dziecko wymaga pomocy hospicjum.

I jak trudno być bierną, gdy dziecko samo próbuje. Z bólem kręgosłupa, problemami z oddechem.

 

Są różne niepełnosprawności i różne ograniczenia. Ale…

KAŻDY CZŁOWIEK chce być częścią wspólnoty.

Chce mieć plany, wyzwania. Radość i satysfakcję z autonomii lub jej skrawka .

Cieszyć się sukcesami.

Nawet jeśli to drobiazg jak złożenie drobnej odzieży czy posypanie ciasta cukrem pudrem.

Każdy chce czuć się ważny. Planować i czekać na realizację tych planów.

Nie tylko brać ale też dawać.

 

Nikt nie zna dziecka tak jak rodzic.

Gdy spojrzymy z lekkim dystansem, wiemy doskonale, gdzie można przesunąć granice samodzielności.

Warto o niej rozmawiać. Nawet jeśli kontakt w chorobie nie jest łatwy.

W szczerości, bliskości.

Wyznaczać listę zadań a wśród nich priorytety. Podzielić obowiązki.

 

 

Dla każdego/ej z nas bolesny jest w życiu brak działania.

A w konsekwencji brak wiary w siebie, brak świadomości słabych i mocnych stron.

Brak poczucia własnej wartości. Czy tego chcę dla swojego dziecka?

Tak duże są radość i satysfakcja z podjętego działania.

Nawet gdy nie będzie zrealizowane w 100 %.

Poczucie spójności z innymi dziećmi gdy okazuje się, że „ja też miałam/em coś do powiedzenia”.

A z biegiem czasu to autentyczna pomoc.

Gdy dziecko potrafi ogarnąć swoją najbliższą przestrzeń, gdy samodzielnie umyje zęby, ciało.

I ma wpływ na tworzenie własnej, autonomicznej przestrzeni.

Najpierw w bezpiecznym zakątku własnego domu.

 

 

Często rodzic musi zacząć od Siebie. Odnaleźć sens, pokonać poczucie niemocy, depresję.

By później razem z dzieckiem popłynąć we wspólnych działaniach i planach.

I poczuć matczyne/ojcowskie spełnienie.

 

 

 

 

 

 

Bądź z nami

Poznaj nas i dołącz do naszych znajomych. Bądź z nami w ważnych wydarzeniach i w celebrowaniu codzienności.